ΟΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΜΕ ‘’ΙΕΡΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ….

ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ Ο ΠΡΩΗΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ…….

ΟΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΜΕ ‘’ΙΕΡΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ….

Η ΟΛΙΓΩΡΙΑ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗ ΧΩΡA ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ

ΣΑΚΚΑΣ: Με τον μουσουλμανικό γνωστό διεθνώς όρο “ιερό πόλεμο” (jihad), νοούνται με θρησκευτικό (μουσουλμανικό) μένος, ενέργειες κακουργημάτων όπως δολοφονίες - ανθρωποκτονίες με χρήση όπλων ή μη, βιασμοί, αρπαγές και ομηρίες ανθρώπων, ήτοι εγκλήματα σε βαθμό κακουργήματος κατά οιουδήποτε θεωρουμένου ως αντιπάλου του μουσουλμάνου δράστη.

Η απειλή διενέργειας δε τέτοιων πράξεων από μουσουλμάνους εντός χριστιανικής χώρας σε βάρος Ελλήνων Πολιτών και δη χριστιανών, διεγείρει αντικειμενικά ανησυχία ή και τρόμο ακόμα σε Έλληνες Πολίτες που θα
έπρεπε να προκαλέσει άμεση αυτόφωρη επέμβαση των Εισαγγελικών Αρχών βάσει της νομοθεσίας.

ΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΡΑΞΕΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Εδώ βρίσκεται και το κομβικό σημείο της όλης υπόθεσης. Ενώ ο Πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας κ. Ασλάμ, απειλούσε με ιερό πόλεμο τη χώρα μας, η Δικαιοσύνη κοιμόταν τον βαθύ ύπνο του …δικαίου! Ο αρμόδιος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Τέντες, διορισθείς από τον κ. Δένδια όταν ο τελευταίος ήταν υπουργός Δικαιοσύνης επί κυβερνήσεως Καραμανλή, δεν έπραξε απολύτως τίποτε!!!

Το τι έπρεπε να κάνει, μας το εξηγεί ο πρώην Εισαγγελέας κ. Σακκάς: «Οι Αρμόδιες Εισαγγελικές Αρχές, Εισαγγελέας Αρείου Πάγου, Εισαγγελέας Εφετών και Εισαγγελέας Πρωτοδικών (προϊστάμενοι) αντίστοιχης περιοχής όπου τελέστηκε το παραπάνω έγκλημα της Διατάραξης της Ειρήνης των πολιτών κατά το άρθρο 190 του Ποινικού Κώδικα, θα έπρεπε κατ' άρθρο 36 του ΚΠΔ να ενεργήσουν άμεσα τα νόμιμα, αυτόφωρη διαδικασία κατά του δράστη ή επείγουσα ποινική προκαταρκτική εξέταση μετά την πάροδο της αυτοφώρου διαδικασίας του ως άνω εγκλήματος. Ομοίως όφειλε να επέμβει και η Αστυνομική Αρχή, η ΥΚΑ ήτοι η Υποδιεύθυνση Κρατικής Ασφάλειας Τμήμα Προστασίας Ασφάλειας Κράτους και Πολιτεύματος ή άλλως ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη ακόμη δε και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, καθόσον σε αυτούς λόγω των θέσεών τους δεν επιτρέπεται ηθικά και νομικά να “σφυρίζουν” αδιάφορα, νομιμοποιώντας με την απραξία τους το θράσος και την εγκληματικότητα του καθενός αλλοδαπού που θέλει με απειλές να διεγείρει σε ανησυχία τους Έλληνες Πολίτες».

ΠΛΗΡΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ (ΥΚΑ)Η ΥΚΑ και συγκεκριμένα το τμήμα Κρατικής Ασφάλειας δεν ασχολήθηκε ποτέ με τις απειλητικές δηλώσεις του κ. Ασλάμ. Ο αξιωματικός με τον οποίο επικοινωνήσαμε ήταν σαφής: «Το τμήμα μας δεν έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο περιστατικό»! Ο δε Διευθυντής του τμήματος κ. Γιρβαλάκης, τον οποίο αναζητήσαμε απουσιάζει σε διακοπές!!!

«ΜΗΝΥΣΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ. ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΔΕΟΝΤΩΣ ΤΟ ΘΕΣΜΟ»ΕΑΝ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΕΝΔΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΔΡΑΝΗΣ, ΝΑ ΜΗΝΥΣΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟ

Ο πρώην εισαγγελέας. Ιωάννης Σακκάς, συνεχίζει να είναι καταπέλτης. Συστήνει στους πολίτες να μηνύσουν τόσο τον Tzavent Aslam για τις απειλές του, όσο και τα αρμόδια πρόσωπα της Δικαιοσύνης (με πρώτο τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Τέντε) που παρέβησαν το καθήκον τους, χωρίς να υπηρετήσουν σωστά τη Δικαιοσύνη. Βεβαίως, δικαίωμα να μηνύσουν τον Πρόεδρο της πακιστανικής κοινότητας, έχουν και οι κ.κ. Δένδιας, Ρουπακιώτης. Πώς μπορεί να ελπίζει όμως κανείς ότι θα πράξουν κάτι τέτοιο;

Ιδού τι υπογραμμίζει ο κ. Σακκάς: «Έλληνες Πολίτες που άκουσαν τις απειλητικές δηλώσεις του Πακιστανού Tzavent Aslam για “ιερό πόλεμο” (jihad) κατά της Ελλάδας και περιήλθαν σε ανησυχία τουλάχιστον, έχουν δικαίωμα να υποβάλουν μήνυση α) κατά του δράστη Πακιστανού και να ζητήσουν την ποινική δίωξη του για το έγκλημα του άρθρου 190 ΠΚ (Διατάραξη της Ειρήνης των πολιτών) και β) κατά των ανωτέρω λοιπών προσώπων της Ελληνικής Δικαιοσύνης για παράβαση καθήκοντος (άρθρο 259 ΠΚ) που δεν ενήργησαν τάχιστα (αδιαφόρησαν) εντός των ορίων της αυτοφώρου διαδικασίας, με σκοπό να ωφεληθεί ο Πακιστανός δράστης από την απειλή του κατά Ελλήνων γενικώς και να εξυψωθεί αυτός ηθικά (ηθικό κέρδος) ως εκπρόσωπος αλλοδαπών και ειδικά έναντι των μουσουλμάνων ομοεθνών του, δια της απειλούμενης χρήσης εγκληματικών πράξεων δια “ιερού πολέμου”, ανθρωποκτονιών κλπ, εντός της Ελλάδας.

Η απραξία δε των οργάνων-προϊσταμένων των Εισαγγελικών Αρχών αλλά και των συναρμοδίων Υπουργών Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης, για την εφαρμογή της αυτοφώρου διαδικασίας κατά του ως άνω Πακιστανού δράστη, καταδεικνύει ότι δεν υπηρετείται δεόντως η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα (το τελευταίο οχυρό της Δημοκρατίας). Κάποτε και αυτά τα δομημένα όργανα θα πρέπει να αναλάβουν και τις ποινικές τους ευθύνες, για την απραξία τους σε τέτοια ευαίσθητα θέματα επιβουλής δημόσιας τάξης από αλλοδαπούς στην Ελλάδα».

«ΝΑ ΖΗΤΗΘΕΙ Η ΑΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΥ ΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ»

Οι εμπεριστατωμένες νομικά απόψεις του πρώην Εισαγγελέα κ. Σακκά, τεκμηριώνουν και το πώς οι Έλληνες πολίτες μπορούν να ζητήσουν την απέλαση του κ. Ασλάμ ως επικίνδυνου για την Δημόσια Τάξη και Ειρήνη.

ΣΑΚΚΑΣ: Σε περίπτωση που Έλληνες Πολίτες, ή Σωματεία ή Αστικές μη κερδοσκοπικές Εταιρείες μηνύσουν τον αλλοδαπό για τα εγκλήματα αυτά, πλημμελήματα ή έστω για το πρώτο, μπορούν να ζητήσουν συγχρόνως από την αρμόδια Αστυνομική Αρχή την άμεση διοικητική απέλασή του ως επικινδύνου για τη δημόσια τάξη και από τον Υπουργό Εσωτερικών την αφαίρεση ελληνικής υπηκοότητας αν του χορηγήθηκε ως επικίνδυνου για την Ελληνική Δημόσια Τάξη και Κοινή Ειρήνη.

Τα ποινικά δικαστήρια, μόνο για κακουργήματα και αφού ο αλλοδαπός δράστης τιμωρηθεί με κάθειρξη μπορεί να διατάξει την απέλαση αυτού και τούτο γιατί τα άρθρα 74 και 99 παρ/φοι 2,3,4 του Ποινικού Κώδικα τροποποιήθηκαν με το Νόμο 4055/6-3-2012 ΦΕΚ Α 51/12-3-2012. Έτσι απεφάσισε η Βουλή μετά από νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης στις 6-3-2012 και ο νόμος αυτός διατηρείται ακόμη από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, ενώ θα έπρεπε να υπάρχει άμεση υποχρεωτική απέλαση με απόφαση Εισαγγελέα και όταν ο αλλοδαπός τελεί πλημμελήματα και ειδικά εκείνα της επιβουλής της δημόσιας τάξης ή έστω υποχρεωτικά να μην αφήνεται ελεύθερος ο αλλοδαπός από το Δικαστήριο σε περίπτωση που ζητά αναβολή λόγω τριημέρου ή για κρείσσονες αποδείξεις (αναβολή 15ημέρου) και να απελαύνεται υποχρεωτικά με έξοδά του ή του κράτους του που είναι υπήκοος».

ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΝΟΜΙΚΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ ΑΛΛΑ ΟΙ …ΑΡΜΟΔΙΟΙ ΦΟΡΕΙΣ…ΣΦΥΡΙΖΑΝ ΑΔΙΑΦΟΡΑ! Η απραξία των αρμόδιων φορέων της Πολιτείας, σπάει κυριολεκτικά κόκαλα, μια και ενώ διέθεταν ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο, αντί να το χρησιμοποιήσουν, κοίταζαν τον ουρανό με τ’ άστρα.

Ο κ. Σακκάς, εξηγεί: «Παρεμφερές άρθρο του Ποινικού Κώδικα που σχετίζεται με το ως άνω έγκλημα είναι το άρθρο 192 ΠΚ που ορίζει ότι “Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει τους πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια και έτσι διαταράσσει την κοινή ειρήνη, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών, αν σύμφωνα με άλλη διάταξη δεν επιβάλλεται αυστηρότερη ποινή”. Στην προκείμενη περίπτωση των δηλώσεων του Πακιστανού αλλοδαπού, με οποιονδήποτε τρόπο, π.χ με δημόσιες απειλές του, τουλάχιστον διεγείρει πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους καθώς και σε αμοιβαία διχόνοια και έτσι διαταράσσει την κοινή ειρήνη».

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟ!

Όποιοι ισχυριστούν ότι όσα λέει ο κ. Σακκάς δεν έχουν εφαρμοστεί, κάνουν μέγα λάθος. Τα όσα υποστηρίζει ο πρώην Εισαγγελέας έχουν το δεδικασμένο. Συγκεκριμένα, σχετική υπόθεση με το άρθρο 192 του ΠΚ, ήταν τελεσθέν έγκλημα, στις 5/11/1989 με δράστες μουσουλμάνους βουλευτές. Απερρίφθη αναίρεσή τους σε καταδικαστική απόφαση ποινικού Εφετείου, με αποτέλεσμα η υπ. Αριθμ. 208 απόφαση του Αρείου Πάγου να επικυρώσει οριστικά και αμετάκλητα την εφετειακή απόφαση για Διατάραξη Ειρήνης Πολιτών. Ιδού τι αποφάσισε ο Άρειος Πάγος σε σχετική με το αδίκημα του Πακιστανού Ασλάμ, περίπτωση:

«Από ΤΡΑΠΕΖΑ ΝΟΜΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΝΟΜΟΣ (INTRASOFT INTERNATIONAL)

Προσοχή εδώ είναι για εδική διατάραξη ειρήνης πολιτών με το άρθρο 192 ΠΚ 208/1991 ΑΠ ( 1751) ΠΟΙΝΧΡ/1991 (883), ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ/1991 (827) Διατάραξη της ειρήνης των πολιτών κατά το άρθρο 192 ΠΚ. Στοιχεία του εγκλήματος. Η ύπαρξη του δόλου του δράστη δεν απαιτεί ειδική αιτιολογία, εφόσον ενυπάρχει στην παραγωγή των περιστατικών της αξιόποινης πράξης. Σύνταξη και κυκλοφορία έντυπης ανακοίνωσης στην τουρκική γλώσσα από υποψήφιους βουλευτές, στην οποία αποκαλούνται οι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης "Τούρκοι", και πρόκληση διχόνοιας μεταξύ αυτών. ΣΦ

ΑΠ Αριθμ. 208/1991 Προεδρεύων ο αντιπρόεδρος Χ. Χριστοφορίδης Εισηγητής ο αρεοπαγίτης Γ. Παπαγεωργίου Δικηγόρος Δ. Μπαγιώργας

Επειδή κατά τη διάταξη του άρθρου 192 του ΠΚ όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόποπροκαλεί ή διεγείρει τους πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια και έτσι διαταράσσει την κοινή ειρήνη τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών, αν σύμφωνα με άλλη διάταξη δεν επιβάλλεται αυστηρότερη ποινή.Η διάταξη αυτή, τεθείσα για την προστασία της δημόσιας τάξης και την από το Κράτος Δικαίου αντιμετώπιση των οξυτήτων εκείνων, τις οποίες δεν μπορεί η δημοκρατική έννομη τάξη, που εγγυάται σε όλους την ακώλυτη άσκηση των ατομικών και άλλων δικαιωμάτων τους σε ισότητα, να ανεχθεί, προβλέπει, όπως και τα άρθρα 190 και 191, το έγκλημα "της διατάραξης της ειρήνης των πολιτών".Η αντικειμενικη υπόσταση του εγκλήματος αυτού κατά τη διάταξη αυτή συνίσταται στη δημόσια και με οποιονδήποτε τρόπο (προφορικά, έγγραφα ή εντύπως) πρόκληση ή διέγερση των πολιτών σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια, που είναι η αποστροφή και το μίσος, και δι` αυτών στη διατάραξη της κοινής ειρήνης, ήτοι της εμπιστοσύνης της ολότητας επί την αδιατάρακτη ειρηνική κατάσταση.Η υποκειμενική υπόσταση αυτού συνίσταται στο δόλο του δράστη, ο οποίος περιλαμβάνει τη γνώση και τη θέληση όπως με την ενέργειά του να προκληθούν ή διεγερθούν οι πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια και διατάραξει έτσι την κοινή ειρήνη.

Στην προκείμενη υπόθεση, όπως προκύπτει από το σκεπτικό της προσβαλλόμενης απόφασης, το Τριμελές Εφετείο Πατρών που την εξέδωσε και καταδίκασε τους αναιρεσείοντες για παράβαση του άρθρου 192 του Ποινικού Κώδικα (διατάραξη της ειρήνης των πολιτών) δέχτηκε, κατά την ανέλεγκτη σε πράγματα κρίση του, αναφέροντας και τα αποδεικτικά μέσα, τα εξής:Οι αναιρεσείοντες κατηγορούμενοι τυγχάνοντες υποψήφιοι βουλευτές ανεξαρτήτου συνδυασμού, κατά τις βουλευτικές εκλογές της 5-11-1989 στην Κομοτηνή, συνέταξαν από κοινού κατά το τρίτο 10ήμερο του μηνός Οκτωβρίου 1989, μία έντυπη ανακοίνωση στη Τουρκική γλώσσα, την οποία κυκλοφόρησαν στην πόλη της Κομοτηνής και σε άλλα μέρη του Νομού Ροδόπης στην οποία κατ` επανάληψη αναγράφονται οι όροι "Τούρκος" , "Τούρκος Μουσουλμάνος", "Τουρκική Μουσουλμανική μειονότητα Δυτικής Θράκης", "Τούρκικη Κοινότητα". 

Με τον τρόπο αυτό οι αναιρεσείοντες κατηγορούμενοι από πρόθεση επιχείρησαν να χαρακτηρίσουν τους Ελληνας Μουσουλμάνους το θρήσκευμα της περιοχής Ν. Ροδόπης, ως Τούρκους, καίτοι γνώριζαν, ότι με την συνθήκη της Λωζάνης στη περιοχή της Δυτικής Θράκης έχει αναγνωριστεί μόνο Μουσουλμανική (θρησκευτική) μειονότητα και όχι Τουρκική. Παρά ταύτα, όμως οι αναιρεσείοντες με την παραπάνω ενέργειά τους απευθυνόμενοι στο συναίσθημα, τη διάνοια και τη θέληση των Ελλήνων πολιτών της Μουσουλμανικής μειονότητας, σκόπευαν ενσυνείδητα να ενσταλάξουν και να εμφυτεύσουν στις καρδιές των εν λόγω πολιτών το σπέρμα του διχασμού, του μίσους και της εχθρότητας προς τους Ελληνες Χριστιανούς, που κατοικούν στην ίδια περιοχή και έτσι πέτυχαν να προκαλέσουν και να διεγείρουν τους πολίτες σε αμοιβαία διχόνοια, με περαιτέρω συνέπεια να διαταχθεί η κοινή ειρήνη, μεταξύ των πολιτών της Κομοτηνής σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που σε σύντομο χρονικό διάστημα σημειώθηκαν στην πόλη της Κομοτηνής και βιαιοπραγίες μεταξύ των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων, γνώριζαν δε ότι τουρκική μειονότητα δεν υπάρχει στη Δυτική Θράκη και ότι η πιο πάνω ενέργειά τους θα διετάρασσε την κοινή ειρήνη μεταξύ των Ελλήνων Χριστιανών και Ελλήνων Μουσουλμάνων το θρήσκευμα".

Μετά από τις παραδοχές αυτές το Εφετείο κήρυξε ενόχους τους αναιρεσείοντες, όπως ειπώθηκε, για διατάραξη της ειρήνης των πολιτών, που προβλέπεται και τιμωρείται από το άρθρο 192 του ΠΚ. Με αυτά που δέχθηκε το Εφετείο περιέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφαση την ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία που απαιτούν τα παραπάνω άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠοινΔικ, αφού εκθέτει σ` αυτήν με πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την ακροαματική διαδικασία που συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του παραπάνω εγκλήματος για το οποίο κήρυξε ένοχους τους αναιρεσείοντες, τις αποδείξεις από τις οποίες πείστηκε και τους νομικούς συλλογισμούς με βάση τους οποίους έκανε την υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών που αποδείχθηκαν στις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις του άρθρου 192 ΠΚ που εφαρμόσθηκαν, τις οποίες ορθά ερμήνευσε και δεν παραβίασε εκ πλαγίου. 

Ειδικότερα δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ του σκεπτικού και διατακτικού από το ότι στο σκεπτικό αναφέρεται ότι "οι αναιρεσείοντες προκάλεσαν και διήγειραν τους πολίτες σε αμοιβαία διχόνοια με περαιτέρω συνέπεια να διαταραχθεί η κοινή ειρήνη σε τέτοιο βαθμό που σημειώθηκαν και βιαιοπραγίες μεταξύ των Ελλήνων Χριστιανών και των Ελλήνων Μουσουλμάνων το θρήσκευμα", στο δε διατακτικό ότι "προκάλεσαν και διήγειραν τους πολίτες σε αμοιβαία διχόνοια και η δι` αυτής διατάραξη της κοινής ειρήνης αρκεί για την πραγμάτωση της αντικειμενικής υπόστασης της πράξης για την οποία καταδικάστηκαν οι αναιρεσείοντες, η δε μνεία στο σκεπτικό ότι σημειώθηκαν και βιαιοπραγίες, δεν ήταν μεν απαραίτητη προς στήριξη του διατακτικού, δεν είναι όμως αντίθετη με το τελευταίο, εν όψει του ότι η διχόνοια αποτελεί την ψυχολογική προϋπόθεση της βιαιοπραγίας που είναι ανώτερος βαθμός της διχόνοιας. 

Για τον ίδιο λόγο δεν υπάρχει αντίφαση με τις παραδοχές στο σκεπτικό που αναφέρεται ότι επήλθε "αμοιβαία διχόνοια" και "σημειώθηκαν και βιαιοπραγίες". Εξάλλου αναφέρονται στην απόφαση οι ομάδες των Ελλήνων πολιτών χριστιανών και Μουσουλμάνων το θρήσκευμα, μεταξύ των οποίων προκλήθηκε η διχόνοια και η δι` αυτής διατάραξη της κοινής ειρήνης αυτών που ήταν και το αποτέλεσμα της ενέργειας των αναιρεσειόντων. Επί πλέον μνημονεύεται ο τόπος και ο χρόνος σύνταξης και κυκλοφορίας της προκήρυξης, τα περιστατικά που επέφεραν τη διχόνοια μεταξύ των πολιτών "στις καρδιές των οποίων εμφύτευσαν το σπέρμα του διχασμού, του μίσους και της εχθρότητας". Τέλος ο δόλος των αναιρεσειόντων ενυπάρχει στην παραγωγή των πραγματικών περιστατικών που απαρτίζουν την αξιόποινη πράξη για την οποία καταδικάστηκαν, από τα οποία προκύπτει και η ηθελημένη ενέργειά τους και η γνώση ότι δι` αυτής διαταράσσεται η κοινή ειρήνη, στο δε διατακτικό περιλαμβάνονται όλα τα στοιχεία εξ υποκειμένου και αντικειμένου της πιο πάνω αξιόποινης πράξης. Είναι αβάσιμοι συνεπώς και πρέπει να απορριφθούν οι πρώτος και τρίτος λόγος των δύο αιτήσεων αναίρεσης και οι πρώτος και δεύτερος λόγοι του δικογράφου των προσθέτων, με τους οποίους οι αναιρεσείοντες υποστηρίζουν τα αντίθετα. ...".

πηγή