Πολιτεύματα και Μεγάλη Τεσσαρακοστή…

Μεταξύ των προσφερόμενων για βίωση πολιτευμάτων, είναι και το πολίτευμα του Σταυρού.

Τα ‘’γνωστά’’ πολιτεύματα που επικρατούν στον κόσμο, ως πολιτική, είναι γνωστό πως, περισσότερο ταλανίζουν, παρά επιλύουν τα προβλήματα των  κοινωνικών ομάδων. Φυσικά το καθένα, βασίζεται σε μια θεωρία, που ‘’κάτι’’ καλό έχει να προσφέρει, αυτό που στην κυριολεξία τυφλώνει τους ‘’πιστούς της ιδεολογίας’’.

Δυστυχώς το μερικά καλό, σαν μισογεμάτο ποτήρι, έχει κενά, την άλλη οπτική, του υπόλοιπου άδειου ποτηριού, που φέρνει τους αντιφρονούντες να το πολεμούν. Μέσα από την πρακτική εφαρμογή, σε κάθε χώρο, δεξιό ή αριστερό, (χωρίς βέβαια να προτείνεται το κέντρο) αναδεικνύονται άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τους άλλους με αποτέλεσμα, η κομματικοποιημένη πολιτική να μετρά τους ανθρώπους απρόσωπα και μόνο ως αριθμούς στατιστικών και ‘’δύναμης’’ ψηφοφόρων ώστε να ισχύει κατά κάποιο τρόπο η ‘’δημοκρατία’’.

Και το καράβι συνεχίζει να κλυδωνίζεται δεξιά – αριστερά, γιατί
δίπολα αντιτίθενται, αντί να συντίθενται. Οι άνθρωποι της ειρήνης, φύσει πραείς μάλλον προσπαθούν να συνθέσουν, παρά να γίνονται έρμαια πιόνια των κομματικών γραμμών. Το κοινό σημείο φυσικά θα ήταν η άνω ποιότητα, δλδ τιμιότητα, ειλικρίνεια, φιλανθρωπία, φιλοπατρία, ανεξάρτητα χρωμάτων και παρατάξεων.

Δεν έχει σημασία τι κόμμα ψηφίζω, συμπαθώ έναν οιουδήποτε πολιτικού χώρου τίμιο, παρά του κόμματός μου, άτιμο. Η τιμιότητα και η ατιμία, σαν όρια, ορίζουν ένα κάθετο ευθύγραμμο τμήμα, ‘’άλλης’’ πόλωσης σε σχέση με τις προηγούμενες δεξιά-αριστερά (οριζόντιες) εκφράσεις.

Σχηματίζεται ένας σταυρός, αλλά το κέντρο μεταξύ δεξιού και αριστερού ή τιμίου και ατίμου, ΔΕΝ είναι η λύση, γιατί τηρώντας την πολιτική των ίσων αποστάσεων, περισσότερο απέχει παθητικώς, παρά συνέχει ενεργητικώς.

Κι η συνέχεια βρίσκεται στον αγώνα ανόδου από την ατιμία στην τιμιότητα στα πρόσωπα που την εκφράζουν. Από την απανθρωπιά στην φιλανθρωπία και σε όλα τα θετικά στοιχεία του Λόγου όσο είναι δυνατόν να εκφραστούν από τους εν σαρκί λόγους. Γιαυτό όταν ρώτησαν τον γέροντα Παϊσιο, (σε επικείμενες εκλογές) ποιον να ψηφίσουμε, απάντησε:

- βρείτε έναν άγιο και κάντε τον αρχηγό σας. Η απάντηση των προσκυνητών, φυσικά αναμενόμενη:

- μα δεν υπάρχουν άγιοι στην πολιτική.

- έ τότε να ψηφίσετε τον καλύτερο, τον πιο τίμιο, τον πιο ηθικό.

Σχηματίστηκε το σημείο του ισοσκελούς σταυρού, που δείχνει έναν πρώτο προσανατολισμό ειρήνης και καλής λίαν σοφίας. Η κατά Θεόν όμως ειρήνη και σοφία, έχει άλλα χαρακτηριστικά από αυτά τα κοσμικά, που συγκρινόμενα ωχριούν τα γήινα από τα επουράνια.

Ο ΑΔΑΜ, ο οριζόμενος ως προσανατολισμένος άνθρωπος (εκ των αρχικών) Ανατολή – Δύση -  Άρκτος – Μεσημβρία, συναντάται με δύο όψεις, εξαρτώμενες από ποιον όφι ακολουθούν. Τον φυγόκεντρο έρποντα δηλητηριώδη όφι/εωσφόρο που εξάγει τον άνθρωπο από τον Θεό, εγκαθιστώντας τον πρώτα απέναντι και μετά κατέναντι.

Φαίνεται η εκπτωτική πορεία εξόδου, αλλά και στο επόμενο σχήμα, η μόνη ανοδική προτεινόμενη, για την επιστροφή.

Ο Δρόμος, Η Ζωή, Η Ανάσταση.

Στο κέντρο του παραδείσου υπήρχε το Ξύλον από του οποίου οι πρωτόπλαστοι κλήθηκαν να μην φάνε για να μην γευθούν τον θάνατο. Στο κέντρο της μεγάλης τεσσαρακοστής στήθηκε το Τίμιο Ξύλο, το σημείο του Σταυρού, η Σταυροπροσκύνησις, ώστε μετέχοντας οι άνθρωποι αυτού του καρπού, να καρπωθούν Ζωή.

... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα.

Φαινόταν ο καρπός καλός στα μάτια των πρωτοπλάστων αλλά πλανήθηκαν και εξοστρακίστηκαν έξω του Παραδείσου. Φαίνεται τώρα ο καρπός (του σταυρού) πικρός αλλά είναι ο μόνος που μας επανεισάγει στην Ζωή.

Δια Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω.

Αυτό είναι το προτεινόμενο πολίτευμα που αξίζει στον άνθρωπο, που αξίζει στον Έλληνα.

Καλή σαρακοστή.

Ευχή, όχι τυπική, όχι σαν απλή χρονική μετάβαση, έτσι, να περάσουμε ‘’καλά’’ 40 μέρες, αλλά σαν χωρική μετάσταση από χώρο στάσης (και επανάστασης) δια του Σταυρού και της οικειοθελούς στενώσεως, κατά το όστις θέλει… σε χώρα Ανάστασης.

Αφού έτσι κι αλλιώς, ο βιούμενος χωροχρόνος, για κάθε άνθρωπο, είναι σταυρός.

Αμήν γένοιτο, δι ευχών των αγίων.