Επιστολή του κ. Βασ. Νικοπούλου, Επιτ. Προέδρου του Αρείου Πάγου, στο Περιοδ. «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ»
Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,
Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού σας (σελ. 312), διάβασα το άρθρο: «η μετάλλαξη του μαθήματος των Θρησκευτικών», με το οποίο επιχειρείται ορθή κριτική στην διά νόμου μετάλλαξη του σκοπού του μαθήματος των θρησκευτικών από μάθημα ορθόδοξης θρησκευτικής αγωγής σε μάθημα «θρησκειολογίας». Αν και δεν είμαι εκπαιδευτικός, συμφωνώ ωστόσο με τις επισημάνσεις του και θα ήθελα να προσθέσω τις ακόλουθες λίγες νομικές σκέψεις, οι οποίες ίσως βοηθήσουν στην ορθή αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού θέματος.
Ποιός πρέπει να είναι ο σκοπός και το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών δεν καθορίζεται από το νόμο και τις εγκυκλίους, αλλά από το Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 16§2 καθορίζει απαραβάτως τον σκοπό της παιδείας γενικώς ορίζοντας τα εξής: «η παιδεία έχει σκοπό
την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Από την διάταξη αυτή προκύπτουν αβιάστως, χωρίς ερμηνευτικές αυθαιρεσίες και νομικίστικους ακροβατισμούς, εκτός των άλλων πολύ σημαντικών, και τα ακόλουθα σημαντικότατα: α) στην ελληνική Πολιτεία η παιδεία αφορά την αγωγή εν γένει «των Ελλήνων». Τούτο νομικώς σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε αλλοδαπός επιθυμεί να φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο είναι υποχρεωμένος να δεχθεί την ελληνική αγωγή και παιδεία. β) Η παιδεία των Ελλήνων πρέπει, εκτός των άλλων, να στοχεύει και στην ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών. Η ανάπτυξη δε της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως των «Ελλήνων» πρέπει να επιδιώκεται με τη συστηματική διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας, όπως αυτή έχει αποκρυσταλλωθεί στην ιστορική μνήμη του ελληνικού Έθνους, και όχι όπως «κατασκευάζεται» από ορισμένους καλοβολεμένους καλαμαράδες και ακριβοπληρωμένους και γι’ αυτό «προσκυνημένους» θολοκουλτουριάρηδες ιστορικοκαθηγητάδες, και της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, η οποία είναι η θρησκεία των Ελλήνων.
Με βάση τις συνταγματικές αυτές επιταγές το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να έχει ως περιεχόμενοαποκλειστικώς και μόνο τη διδασκαλία της ορθόδοξης πίστεως των Ελλήνων, διότι μόνο με αυτή επιτυγχάνεται η κατά το Σύνταγμά μας «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων».
. Επομένως κάθε νομοθετική προσπάθεια αλλοίωσης ή «μετάλλαξης» του μαθήματος των θρησκευτικών από μάθημα ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας σε μάθημα «θρησκειολογίας», είναι ευθέως «αντισυνταγματική» και ως τοιαύτη μπορεί και πρέπει να προσβληθεί ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας!
. Αντί λοιπόν άλλου τινός οι εκπαιδευτικοί μας, οι γονείς και όλοι όσοι ειλικρινώς ενδιαφέρονται για την παιδεία μας, οφείλουν να επικεντρώσουν τους αγώνες τους στην αυστηρή τήρηση του Συντάγματος και ειδικότερα του άρθρου 16§2 αυτού, διότι αυτό επιβάλλεται από την «φιλοπατρία» τους, εκ της οποίας, δεν πρέπει να ξεχνούμε, ότι ο συνταγματικός νομοθέτης εξήρτησε την τήρηση του Συντάγματος (άρθρο 120§4).
Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,
Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού σας (σελ. 312), διάβασα το άρθρο: «η μετάλλαξη του μαθήματος των Θρησκευτικών», με το οποίο επιχειρείται ορθή κριτική στην διά νόμου μετάλλαξη του σκοπού του μαθήματος των θρησκευτικών από μάθημα ορθόδοξης θρησκευτικής αγωγής σε μάθημα «θρησκειολογίας». Αν και δεν είμαι εκπαιδευτικός, συμφωνώ ωστόσο με τις επισημάνσεις του και θα ήθελα να προσθέσω τις ακόλουθες λίγες νομικές σκέψεις, οι οποίες ίσως βοηθήσουν στην ορθή αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού θέματος.
Ποιός πρέπει να είναι ο σκοπός και το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών δεν καθορίζεται από το νόμο και τις εγκυκλίους, αλλά από το Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 16§2 καθορίζει απαραβάτως τον σκοπό της παιδείας γενικώς ορίζοντας τα εξής: «η παιδεία έχει σκοπό
την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Από την διάταξη αυτή προκύπτουν αβιάστως, χωρίς ερμηνευτικές αυθαιρεσίες και νομικίστικους ακροβατισμούς, εκτός των άλλων πολύ σημαντικών, και τα ακόλουθα σημαντικότατα: α) στην ελληνική Πολιτεία η παιδεία αφορά την αγωγή εν γένει «των Ελλήνων». Τούτο νομικώς σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε αλλοδαπός επιθυμεί να φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο είναι υποχρεωμένος να δεχθεί την ελληνική αγωγή και παιδεία. β) Η παιδεία των Ελλήνων πρέπει, εκτός των άλλων, να στοχεύει και στην ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών. Η ανάπτυξη δε της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως των «Ελλήνων» πρέπει να επιδιώκεται με τη συστηματική διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας, όπως αυτή έχει αποκρυσταλλωθεί στην ιστορική μνήμη του ελληνικού Έθνους, και όχι όπως «κατασκευάζεται» από ορισμένους καλοβολεμένους καλαμαράδες και ακριβοπληρωμένους και γι’ αυτό «προσκυνημένους» θολοκουλτουριάρηδες ιστορικοκαθηγητάδες, και της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, η οποία είναι η θρησκεία των Ελλήνων.
Με βάση τις συνταγματικές αυτές επιταγές το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να έχει ως περιεχόμενοαποκλειστικώς και μόνο τη διδασκαλία της ορθόδοξης πίστεως των Ελλήνων, διότι μόνο με αυτή επιτυγχάνεται η κατά το Σύνταγμά μας «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων».
. Επομένως κάθε νομοθετική προσπάθεια αλλοίωσης ή «μετάλλαξης» του μαθήματος των θρησκευτικών από μάθημα ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας σε μάθημα «θρησκειολογίας», είναι ευθέως «αντισυνταγματική» και ως τοιαύτη μπορεί και πρέπει να προσβληθεί ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας!
. Αντί λοιπόν άλλου τινός οι εκπαιδευτικοί μας, οι γονείς και όλοι όσοι ειλικρινώς ενδιαφέρονται για την παιδεία μας, οφείλουν να επικεντρώσουν τους αγώνες τους στην αυστηρή τήρηση του Συντάγματος και ειδικότερα του άρθρου 16§2 αυτού, διότι αυτό επιβάλλεται από την «φιλοπατρία» τους, εκ της οποίας, δεν πρέπει να ξεχνούμε, ότι ο συνταγματικός νομοθέτης εξήρτησε την τήρηση του Συντάγματος (άρθρο 120§4).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου