"Πού ήσασταν το βράδυ των Ιμίων;

Κι όταν ο στόλος απέπλεε συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων και «έγκριτων» δημοσιογράφων; Κι όταν ο Πρωθυπουργός της 

χώρας έλεγε το εθνικά υπερήφανο «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς»; Πόσες ιστορικές στιγμές περνούν από τη ζωή όλων μας!

Πόσοι από μας τις ζουν και τις θυμούνται; Πόσοι έχουν λόγο να τις θυμούνται, πόσοι θέλουν να τις ξεχάσουν; Κι ακόμη περισσότερο πόσοι βάζουν το λιθαράκι τους στη διαμόρφωση των στιγμών της ιστορίας; 

Όταν το βράδυ των Ιμίων η πλειοψηφία των Ελλήνων βρισκόταν καθισμένη στον καναπέ, αποσβολωμένη από το σοκ των εξελίξεων και την προοπτική των άδειων ραφιών των σούπερ μάρκετ, όπως πάνω-κάτω κάθεται και σήμερα περιμένοντας το επόμενο χαράτσι, μια ομάδα νέων Ελλήνων αψηφούσε το μούδιασμα της ψυχής και το κρύο χειμωνιάτικο βράδυ. Με τις φωνές τους για καμπάνες στήθηκαν έξω από τη Βουλή των Ελλήνων κρούοντας τη φωνή της συνείδησης στους βιαστικούς περαστικούς.

Κάποιοι κοντοστάθηκαν, κάποιοι κόρναραν, κάποιοι κούνησαν το χέρι. Κάποιοι σταμάτησαν να πουν τη γνώμη τους, να ρωτήσουν ποιοι και γιατί. Κάποιοι είπαν, Μπράβο, παιδιά.

Και μετά προχώρησαν. Ο καθένας στις δικές του έγνοιες, τη δική του ζωή.

Την ίδια ώρα, τα ένστολα παιδιά τους, γιατί παιδιά όλων μας είναι τα παιδιά της Πατρίδας μας, τρείς ήρωες της Ελλάδας έδιναν τη ζωή τους με υπερηφάνεια και αυτοθυσία για έναν βράχο στην άκρη του Αιγαίου που οι περισσότεροι από μας δεν θα δούμε ποτέ.

Μα κι όταν η ελληνική σημαία υπεστάλη, ούτε τότε η δημοκρατική μάζα βγήκε από το λήθαργο για να διαμαρτυρηθεί. Τι άλλο είναι η σημαία παρά ένα κομμάτι πανί, καταπώς θα έλεγαν και οι πνευματικοί ταγοί της.

Κι όταν σύσσωμη η πολιτική ηγεσία ομολογούσε τις σχέσεις εξάρτησης και υποταγής με τον ξένο παράγοντα, ούτε τότε ο όχλος των κομματικών χειροκροτητών ξεσηκώθηκε να κυνηγήσει τα πονηρά ανθρωπάρια, μα αντιθέτως τα ξαναέστειλε να κυβερνήσουν την Ελλάδα που πρόδωσαν.

Και τώρα, που η καταστροφική πολιτική της υποταγής έχει χτυπήσει την πόρτα του καθενός ξεχωριστά, πόσοι είναι αυτοί που είναι έτοιμοι να βγουν στο κρύο βράδυ του χειμώνα και να ενώσουν τη φωνή τους με εκείνα τα παιδιά που το βράδυ των Ιμίων στέκονταν έξω από τη Βουλή χτυπώντας το σήμαντρο της συνείδησης;

Περισσότεροι, πολύ περισσότεροι απ’ ό,τι τότε. Ναι, συναγωνιστές.

Με επιμονή και με πίστη πορευόμαστε στο δρόμο που υποσχεθήκαμε στη συνείδησή μας. Είμαστε οι ίδιοι η φωνή της συνείδησης ενός λαού θύματος και θύτη. Είμαστε εδώ για να θυμίζουμε πως όσο πιστεύουμε, όσο είμαστε διατεθειμένοι να πολεμούμε για τις ιδέες και τα ιδανικά μας, τα πάντα μπορούν να γίνουν."

Εμπρός, πάντα εμπρός.
Η ΟΧΙΑ